Het zorgt voor veel gelach en enthousiaste samenzang, want je denkt toch niet dat het de bedoeling is dat je toekijkt, NEE, meedoen is het credo, dus voetjes van de vloer en met gesmeerde stembanden meegalmen. En denk niet dat je in staat zou kunnen zijn om een gesprek te voeren, een boek te lezen of ook maar te denken dat je niet zou kunnen participeren………… Je blik wordt gefixeerd op de dames (al dan niet met wat zachte dwang als het niet spontaan gaat)

Ik geniet er zo van, de vrijheid van bewegen zoals de meisjes die hebben, dat heerlijke onbevangen gedrag. Het maakt niet uit wie of wat je bent, iedereen mag (en doet) mee. Iedere nieuweling krijgt een rol toebedeelt, jij bent de kok, ik ben de prinses en je moet naar me luisteren.
Tegelijkertijd hou ik mijn hart vast voor de toekomst, een toneelschool zit er echt niet in Pébru, daarvoor moet ver worden gereisd. Maar ach die drempel nemen we wel als het zover is, voorlopig kunnen ze hier nog helemaal hun ei kwijt met iedere week een aanvoer van nieuwe personages voor hun rollenspel.

Werk aan de winkel…...
Een lange periode heb ik gedacht dat het allemaal wel meeviel, een tweeling. Als mensen me vroegen of het niet veel werk was, riep ik dat ze vooral veel sliepen, lief lachten en af en toe een kik gaven. Dat is lang geleden, de dagen zijn nu op een iets andere manier vormgegeven. Vanaf een uur of 6.30/7.00 komt er geluid uit het kamertje. En daar deze aan onze slaapkamer grenst, wordt door- c.q. uitslapen een luxegoed. Met een lief stemmetje (haar eigen tekst) vraagt Mina of ik alsjeblieft de televisie aan wil zetten. Meestal loop ik dan in een soort half toestand naar de keuken, warm de papfles op (tja het blijft het makkelijkste en beste ontbijt) zet de televisie aan en duik weer terug in bed. Mijn echtgenoot is gezegend met marmot eigenschappen, die slaap heerlijk overal doorheen en ik soes het komende half uurtje langzaam naar de oppervlakte.
Daarna begint het spektakel op volle kracht, mamma leest, vertelt, beantwoordt (vooral veel waarom’s), kleedt aan, maakt ontbijt, ruimt op (het is ongelooflijk hoeveel bende die monsters kunnen maken in een half uur) en probeert zelf te douchen, zich aan te kleden en te ontbijten.

Omdat we een tuin hebben waar geen einde aan lijkt te komen, is ook daar een hoop werk te doen, dus als het weer het enigszins toelaat, verplaatsen we de zitting naar buiten. De dames helpen graag een handje mee, soms van de wal in de sloot, maar het idee is goed. Het assisteren wordt afgewisseld met een rondgang langs de trampoline, verkleedkist, het kippenhok en parcours rijden, de nieuwste hobby. Op de loopfietsjes van Opa Peter en Oma Carla zijn de nieuwe grintpaadjes in de moestuin een zeer welkome track, onder begeleiding van luidkeels commentaar volgen er heftige achtervolgingen. Terwijl ik verwoed de strijd aanga met het onkruid, luister ik met een glimlach op mijn gezicht naar de teksten. Alles komt voorbij; de televisieseries, de voorleesverhaaltjes, de gesprekken tussen Patrick en mij, verzinsels en fantasieën. Ik zie Patrick ook regelmatig zijn wenkbrauwen optrekken bij de woordcombinaties die er worden gemaakt. “Kom we gaan even zeppelinnen”, “Pap wil je even dit op de site nl’en”, hele nieuwe MSN achtige teksten komen aan bod.

Tussendoor worden er pannenkoeken gebakken, tosti’s geroosterd en boterhammen gesmeerd. Soms gaat de televisie weer even aan, maar meestal is de druk om te spelen te groot en vliegt alles weer naar buiten. Dat zal de komende winter wel moeilijk worden, maar gelukkig hebben we het lokaal geïsoleerd en met een Barbiecamper en een Barbievliegtuig is het er zeer goed toeven.

Na een dag spelen, begeleiden en vooral veel lachen, stort ik ’s avonds bekaf op de bank. Om 20.00 gaat het licht uit in hun slaapkamer, helaas nog niet bij de dames. Het tweepersoons bed waar in ze worden geacht te slapen, dient toch echt meerdere doelen; springen, alweer dansen, tenten bouwen, toneelstukjes met de paardjes/barbies/auto’s opvoeren en misschien als de energie op is, ook nog eens slapen. Maar dat gebeurt vaak pas na aandrang van paps en mams, Janna en Mina vallen dan eindelijk om een uur of 21.00/21.30 in slaap. En dan niet lang daarna volgt mamma, na een uurtje lezen in bed, gaat bij mij om uiterlijk 23.00 ook het licht uit.

Ruimte om te leven…..
Ik merk heel duidelijk dat de meisjes steeds meer ruimte nodig hebben. Als er bijvoorbeeld wordt geschilderd (ook iets wat ze met overgave en veelvuldigheid doen) zijn zowel de tafel als de vloer bezaaid met kunstwerken. Het blijft er niet bij één, productie wordt er gedraaid. Na een fantastische tip van een vriendin (fotografeer wat de moeite waard is, gebruik het daarna om de haard aan de maken) blijf de papierstapel beperkt. Natuurlijk vis ik de hele bijzondere eruit en geef ze een plekje aan de wand, maar ik moet blijven ruimen, anders barst ons huisje uit zijn voegen. En op zich heeft dat ook wel iets, je hebben en houden lekker overzichtelijk laten zijn. Als ik kijk hoeveel spullen we hebben gekregen en verzameld voor, tijdens en na de verhuizing, is het alleen maar verschrikkelijk fijn om daar met enige regelmaat flink de bezem doorheen te halen.

Daarom ben ik ook verschrikkelijk blij met de tuin, onze extra “kamer”. Nadeel is hier de winter die behalve koud ook heel erg nat kan zijn. Behalve de regenjassen en de laarzen, is de noodzaak van een skipak hier geen overbodige luxe. Met min 10 is spelen in de tuin of lekker wandelen een goede optie maar alleen als je warm bent ingepakt. Koude handen of voeten jagen je anders snel weer terug naar binnen.
En ik ben zo graag buiten, zeker hier waar de lucht schoon is en de mogelijkheden om buiten te spelen ongekend. Want waar kan je nu nog spelen in Nederland zonder in de poep te staan, zonder uit te moeten kijken voor de auto’s, een hut te bouwen van alles wat je in je tuin vindt, tot eind Oktober aardbeien en frambozen te plukken en ongelimiteerd kuikentjes te aaien?

Voordeel van de regen is de prachtige groene omgeving waardoor iedere autorit weer een feest is, om iedere bocht lig er weer een prachtig vergezicht te wachten. En ook in de regen is het natuurlijk superspannend om te schuilen in de nieuwe hut, een vuurtje te stoken van de geknipte takken of te springen in de vele plassen. En met het geïsoleerde lokaal hebben we er komende winter een flinke ruimte bij waar we alle spullen lekker kunnen laten liggen, dus dat zal zeker uitkomst bieden.

Waarom…..
Ik was er al voor gewaarschuwd, het WAAROM. Nou ik weet nu dus waar iedereen het over had, mijn hemel wat is dat vermoeiend. De hele dag door ben ik de wereld om hen heen aan het uitleggen. Ik begin meestal met de uitgebreide uitleg, laat deze dan nog een keer horen, waarna de beknopte versie volgt om vervolgens te snauwen dat ik dat toch net heb uitgelegd waarom iets zo werkt/is. Iedere keer neem ik me voor om beheerst en vriendelijk te blijven, maar na de vijf en zestighonderdste keer, lukt dat niet meer. Oh en wat voel ik me dan een slechte moeder, een waardeloos mens met zo weinig geduld.

Maar ja, uit de knuffel en kus acties van mijn dochters blijkt gelukkig dat zij er niet zo over denken, ik ben nog steeds de liefste moeder van de wereld en ze willen nog steeds net zo worden als ik als ze later groot zijn, HA eat your haert out schuldgevoel.

Dus wij gaan weer gewoon door met leven op onze berg, we trotseren koning Winter met de vele vrienden die hier kerst en oud en nieuw komen vieren en genieten.

Hopelijk tot een keer ziens, ondertussen een vrolijke franse groet,

Babs Mollema